Τριανταπέντε λεπτά

Είναι περίεργο και σχεδόν αστείο, το πόσο εύκολα μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια όταν πρόκειται να δικαιολογήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Να πάρεις από πάνω του κάθε ευθύνη για όσα έλεγες πως θα κάνεις αλλά δεν έκανες ακόμη. Τόσες μέρες σκέφτομαι, πως όταν με ρωτάνε πως πέρασα τα Χριστούγεννα ή πως είμαι έλεγα καλά, ήσυχα, βαρετά. Πέρασα 2 εβδομάδες διακοπών σπίτι μου και ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα, πως περνάω τελικά εδώ; Κάτι το τρέξιμο, τα ψώνια, να δω φίλους και τα μωρά τους… που καιρός έλεγα. Τώρα όμως, καθισμένος στην θέση του αεροπλάνου κα με μόνιμη θέα τον κινητήρα του δεν έχω που να κρυφτώ και τι να χρησιμοποιήσω σαν ασπίδα: οι σκέψεις έρχονται και με βρίσκουν ακόμα και στα 22.000 πόδια και με καλούν να τις αντιμετωπίσω, σαν σε αγώνα διάρκειας 35 λεπτών. Όσο μια πτήση Ηράκλειο – Αθήνα.

[…] Αλλαγή σχεδίου. Το διαγράφω το ποστ. Ξαναδιαβάζω τώρα αυτά που έχω γράψει στο σημειωματάριο και μου’ρχονται στο μυαλό όλα τα συναισθήματα εκείνων των ημερών και νιωθω απίστευτα άσχημα… ακόμα και αυτά που έχω γράψει έχουν άσχημη αίσθηση. Μου βγάζουν μια μελαγχολία και μια μιζέρια και είναι το τελευταίο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή.

Δεν έκανα απολογισμό, δεν είπα τι θέλω ν’ αλλάξει – ξέρω τι είναι, με το να το πω ή να το γράψω δεν σημαίνει οτι θα πραγματοποιηθεί. Ασε που είναι λίγο τρομακτικό να βάζεις τον εαυτό σου σε ενα τριπάκι, τύπου πρέπει να κόψεις το κάπνισμα, πρέπει να πας γυμναστήριο, πρέπει να βλεπεις την ζωή θετικά. Το’κανα αυτό στο παρελθόν, σκεφτόμουν αυτά που ήθελα να γίνουν ή πως ήθελα να έρθουν τα πράγματα και ταυτόγχρονα τα’βλεπα κιόλας, μπροστά μου. Με ‘βλεπα να κουβαλάω μια ωραία τσάντα και να πηγαίνω στη δουλειά μ’εναν καφέ στο χέρι, με’βλεπα να δουλεύω μέχρι αργά το βράδυ και να γυρνάω σπίτι κουρασμένος αλλά ικανοποιημένος που έχω δουλειά.. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν έβλεπα εμένα, έβλεπα ότι έχω δει τόσα χρονιά στην τηλεόραση και στις ταινίες. Όλους αυτούς τους ήρωες που μετακομίζουν στην Νέα Υόρκη και ως δια μαγείας τους έρχονται όλα βολικά, όλους αυτούς τους χαρακτήρες που καταφέρνουν αυτό που θέλουν και στο τέλος το χαμόγελο τους συνοδεύεται από μια εύφορη ορχηστρική μουσική.

Στο blog του uber διάβασα ένα κομμάτι που έλεγε το εξής: «…δεν έχω προσωπικότητα […] δανείζομαι στοιχεία από τους άλλους, δεν έχω τίποτα δικό μου«. Μου φάνηκε τρομακτικά οικείο. Θυμήθηκα πόσες φορές έχω πει ή έχω κάνει κάτι μόνο και μόνο επειδή φαινόταν ωραίο, ή ακουγόταν το κατάλληλο για εκείνη τη στιγμή, περισσότερο όμως σαν ατάκα και λιγότερο σαν αλήθεια. Και όταν κατάφερνα το επιθυμητό αποτέλεσμα αντί να χαρώ, ένιωθα διπλα δυστυχής που άλλη μια φορά είχα δανειστεί λόγια και πράξεις άλλων.

Εντάξει λοιπόν, αν πρέπει ντε και καλά να βάλω στόχους αυτοί θα είναι να μην σκέφτομαι το μέλλον, να μην προεξοφλώ καταστάσεις. Να σταματήσω να ωραιοποιώ τα πράγματα και να τα αναγάγω σε εικόνες βγαλμένες από ταινίες. Και να προσπαθήσω να είμαι εγώ. Με λίγα λόγια, τέρμα τα ψέματα -ακόμα και τώρα που το γράφω μου φαίνεται τρομακτικό. Ίσως γιατί το να παραπονιέσαι είναι πιο εύκολο; Ο συγκάτοικος Νίκολας μου είπε κάτι που μου φάνηκε απίστευτα σοφό, μην ρωτήσεις γιατί. Όταν του είπα ότι σκέφτομαι και αγχώνομαι για 278 πράγματα μου απάντησε, «one worry at a day. Don’t live the future«. Κι εκεί, στην κουζίνα της εστίας, συνειδητοποίησα τι έκανα τόσα χρόνια, κατάλαβα ποιο τρόπο είχα -συνειδητά ή υποσυνείδητα- βρει για να αποφεύγω τις δυσκολίες του παρόντος. Απ’ την άλλη, με το να φαντάζεσαι ότι γράφοντας πόσο πολύ θέλεις ν’ αλλάξεις θα το πάρεις απόφαση και θα αλλάξεις, δεν πέφτεις πάλι στην ίδια παγίδα;
Κι εγώ που νόμιζα ότι τα άσχημα πράγματα ήταν αυτά που είχα γράψει στο σημειωματάριό μου…

~ από writersblokc στο 20 Ιανουαρίου, 2009.