4 μικρές, άσπρες τρίχες

Άτιμο πράμα ο καθρέπτης. Σε κοιτάει στα μάτια και στα λέει χύμα, δε σου κρύβει τίποτα, δε λογαριάζει τίποτα. Είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα του πρωινού που επιθεωρείς το είδωλό σου και εστιάζεις στα σημεία που αναγνωρίζεις ως τα λιγότερο δυνατά σου. Φυσικά και είναι ακόμα εκεί, ενισχυμένα από την επίδραση του βραδυνού ύπνου. Κάθε ατέλεια, κάθε γραμμή που ξέρεις ότι πριν μερικά χρόνια δεν ήταν εκεί. Κι αρχίζεις να αναρωτιέσαι, πότε άρχισε; Γιατί αφού όλα σου φαίνονται σαν χθες – τα παιχνίδια, η ανεμελειά, οι φίλοι, ο εαυτός σου στα 18 – τα σημάδια που βλέπεις στον καθρέπτη μαρτυρούν ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια; Μέχρι να ανοίξεις την βρύση, έχεις ήδη ξεκινήσει την βόλτα στο παρελθόν, τότε που ο καθρέπτης ήταν απλά ένα καθρέπτης στο μπάνιο και τίποτα παραπάνω. Ήταν εκεί για να βουρτσίζεις μάταια τα ατίθασα μαλλιά σου, να πλένεις το πρόσωπό σου και να βάζεις το τζελ flip – ή flipper, δε θυμάμαι. Ο κόσμος σου περιστρέφεται γύρω από βιβλία, ποστερ του Beverly Hills 90210, λευκώματα και M+E=LFE. Οι γραμμές στο πρόσωπό σου είναι το τελευταίο πράγμα που σ’απασχολεί και θα περάσουν 10 χρόνια για να το μετανιώσεις. Το παγωμένο νερό προς στιγμή, έχεις την εντύπωση πως σφίγγει το δέρμα κάτω από τα μάτια σου· τώρα τελευταία προσπαθείς όλο και πιο πολύ να μην εστιάζεις εκεί αλλά το βρίσκεις εξαιρετικά δύσκολο. Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι αν όλα αυτά τα μικρά μπουκαλάκια και σωληνάρια στο ντουλάπι σου, τελικά κάνουν δουλειά ή όχι. Όλα αυτά τα νερά από τις πηγές και τα ενεργά συστατικά και τις oil free κρέμες – γιατί σου είπαν ότι το δέρμα σου είναι λιπαρό – έχουν αποτρέψει κάτι; Και αν ναι, αυτό δηλαδή που βλέπω είναι η βελτιωμένη εκδοχή; Δε βγάζεις άκρη και είναι και πρωί κι εσύ πρέπει να φύγεις. Περνάς βιαστικά από το μέτωπο, το οποίο είναι το μόνο σημείο που προς το παρόν δεν σε ανησυχεί και τότε ξαφνικά τις βλέπεις. Τόσο μικρές και τόσο ανεπαίσθητα παρούσες. Ανάλαφρες και αυθάδεις, αρνούνται να αναμεικτούν με τις υπόλοιπες, έχοντας πάρει ένα άσπρο χρώμα που κάνει μπαμ ανάμεσα στα κατάμαυρα μαλλιά σου. Άσπρες τρίχες. Στα 28. DNΑ; Δώρο του μπαμπα και της μαμάς; Τι σημασία έχει, ακόμα εκεί είναι, όσο κι αν προσπαθείς να τις κρύψεις. Σκουπίζεις βιαστικά το πρόσωπό σου και όσο κρύβεσαι μέσα στην πετσέτα, μένεις μόνος σου στο σκοτάδι και τότε όλα σου φαίνονται μαύρα. Το μάθημα που έχεις να πας, η δουλειά το απόγευμα, ο αυριανός καφές, τα επόμενα 10 χρόνια… όλα έχουν προδιαγεγραμμένη μοίρα κι εσύ μπορείς να την δεις εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, σα να διαβάζεις χρησμό. Το είδωλό σου ξεπροβάλει απότομα μπροστά σου για να σε ξαναφέρει στο τώρα, στο σήμερα. Κι εκείνη ακριβώς η ματιά είναι που κάνει την μέρα πιο δύσκολη. Η ματιά που σου ρίχνεις εσύ, ξέροντας τι είναι εκεί που σ’ενοχλεί, ξέροντας τι είναι αυτό που ίσως κάνει τους άλλους να τους αρέσεις λιγότερο. Η απόλυτη στιγμή αλήθειας και μετά φεύγεις, γυρνόντας την πλάτη σου σε όλα αυτά, δεν έχεις ώρα για τέτοια τώρα. Η μέρα είναι γεμάτη και σε περιμένει να σε απασχολήσει, να σου πάρει μακριά αυτές τις σκέψεις. Μέχρι το επόμενο πρωί.

~ από writersblokc στο 8 Απριλίου, 2010.