Η ‘Μεγαλοβδομάδα’

Αρχικός τίτλος γι’αυτό το ποστ ήταν, Η ‘βδομάδα που έγινα 30. Φανταζόμουν ότι θα κατέγραφα τις δραστηριότητες κάθε ημέρας και για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι θα ήταν διαφορετικές, ή αλλιώτικες ή έστω άξιες αναφοράς μόνο και μόνο επειδή στο τέλος της εγώ θα είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερος. Μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι δεν ήταν. Αλλά όπως και να το κάνεις είναι μια εβδομάδα, εγώ εξακολουθώ να μεγαλώνω οπότε το ‘Μεγαλοβδομάδα’ ήρθε σχεδόν μόνο του. Οποιαδήποτε αναφορά στη στεναχώρια, τη θλίψη και τα πάθη της κανονικής Μεγάλης Εβδομάδας είναι τυχαία θέλω να με πιστέψεις.

Το ακούω εδώ και χρόνια, η πρώτη φορά χάνεται κάπου ανάμεσα στα βιβλία και τα θρανία του δημοτικού: αύριο μεθαύριο θα μεγαλώσεις… με την συνέχεια να είναι ανάλογη της περίστασης: στρατός, δουλειά, παιδιά, οικογένεια. Ότι έπρεπε να κάνω ως ενήλικας ήταν ζήτημα ημερών: εκτός από το Σκέφτομαι και Γράφω, για αύριο έπρεπε να πολεμήσω τον εχθρό και αν ζήσω, να γυρίσω στη γυναίκα και τα τρία μας παιδιά. Μου πήρε κάμποσα χρόνια να συνειδητοποιήσω το πρακτικά αδύνατο της υπόθεσης και να καταλάβω ότι ήταν απλά άλλο ένα απ’τα αθάνατα, ελληνικά κόλπα της ελληνίδας μάνας – ενίοτε και του πατέρα – για να σου δώσουν να καταλάβεις πως όταν μεγαλώσεις, έχεις πολλά να κάνεις. Αύριο μεθαύριο δε θα’ναι, αλλά έννοια σου και δε τη γλυτώνεις.

Μπαίνοντας στα τριάντα, δε νομίζω ότι ‘δικαιούμαι’ να τη ξανακούσω αυτή τη φράση. Απλά θέλω να ρωτήσω, αυτό είναι το αύριο μεθαύριο… που μου λέγαν’ τόσα χρόνια; Έχω φτάσει δηλαδή; Και για να μη κρύβομαι πίσω απ’το δάχτυλό μου, έχω μεγαλώσει εγώ τώρα; Γιατί τίποτα απ’αυτά που θα’πρεπε να’χα κάνει αύριο μεθαύριο… έχουν γίνει. ΟΚ, το Σκέφτομαι και Γράφω το’κανα και στρατό πήγα αλλά γυναίκα και τρία παιδιά να περιμένουν σπίτι δεν έχω. Ούτε σπίτι δικό μου έχω. Νοικιάζω, πιάνεται; Και για δουλειά κανονική ακόμα ψάχνομαι. Άρα το αύριο μεθαύριο… δεν έχει έρθει ακόμα; Κι αν δεν έχει έρθει εγώ πως θα ξέρω ότι έχω μεγαλώσει; Θα μου πεις, μια τούρτα μανουάλι δε σου φτάνει; Ναι, αλλά εγώ άλλο θέλω να ρωτήσω: φτάνει ένας αριθμός για να σου πει οτι έχεις μεγαλώσει ή χρειάζονται κάποια προαπαιτούμενα;

Θα μου ξαναπείς, γιατί πρέπει αυτός ο συγκεκριμένος αριθμός να σου πει ότι μεγάλωσες, το 27 δε σου είπε τίποτα; Το 28, το 29;! Κι όμως, το τριάντα είναι αλλιώς κυρίως γιατί φεύγεις από την όποια ασφάλεια των είκοσι, απ΄το να ξέρεις ότι η ηλικία σου ξεκινάει ακόμα από τον αριθμό 2. Με το 3 αυτό αλλάζει. Μπαίνεις στην τέταρτη δεκαετία της ζωής σου, η ηλικία σου ξεκινάει πια απ’τον αριθμό τριάντα και όποτε το θυμάσαι τον πρώτο καιρό, σχεδόν σε εκπλήσσει: όταν συμπληρώνεις μια φόρμα ή αίτηση όταν επιλέγεις ηλικιακό γκρουπ και τώρα το δικό σου είναι το 30-34. Aκόμα κι αυτό το, για την ηλικία σου μια χαρά κρατιέσαι δε θυμάμαι να μου το’πε κανείς όταν ήμουν 27. ‘Η 28. Στα 29 ναι, το παραδέχομαι, το άκουσα για πρώτη φορά.

Προσπαθώ να μην μπω στο τριπάκι του να δω αυτά τα γενέθλια σαν το σημείο που εγώ πρέπει να ξυπνήσω την επόμενη μέρα και να πω, είμαι άλλος άνθρωπος και να περιμένω ν’αλλάξουν τα πράγματα σχεδόν αυτόματα. Και για να χρησιμοποιήσω την σοφία που μου δίνου τα τριάντα μου χρόνια, δε μου χρωστάει κανείς τίποτα και χέστηκε το Σύμπαν αν εγώ τριανταρίζω – τ’ακούς Κοέλιο;! Αν πρέπει κάποιος να συνωμοτήσει, ας είναι οι φίλοι μου και η event manager που κανονίζουν την αυριανή βραδιά. Ας είναι η οικογένειά μου που με στηρίζει τόσα χρόνια τώρα και το μόνο που θέλουν είναι να προσέχω.

Μία στιγμή μόνο τρέμω σε κάθε γενέθλια: όταν πρέπει να κάνεις μια ευχή. Όταν κοιτάς τη φλόγια απ’τα κεράκια και σκέφτεσαι ότι πρέπει να κλείσεις σε μια ευχή όλα όσα θα ήθελες να γίνουν. Νομίζω φέτος θα πάω προετοιμασμένος – ελπίζω η event manager να έχει προνοήσει για τούρτα όπως και για το πολύ μίνιμαλ 1 κεράκι! Δε ξέρω αν είναι γρουσουζιά να πεις τι ευχήθηκες, αλλά εγώ αυτό που θέλω είναι να φτιάξουν τα πράγματα που θα φτιάξουν εμένα και θα με κάνουν… δε θέλω να πω ευτυχισμένο, θα πω ήρεμο και λιγότερο μίζερο για να μπορώ να ευχαριστιέμαι περισσότερο ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις. Αυτό.

– Φύσα τώρα…

~ από writersblokc στο 23 Σεπτεμβρίου, 2011.