Μοuσικeς

Alaska in winter – Staring at the sun | Dance party in the Balkans

Ο λόγος που δεν ήθελα να γράψω τον τίτλο του άλμπουμ ήταν για να μην «δώσω» από τόσο νωρίς το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του κομματιού, αλλά και του ίδιου του συγκροτήματος. Πρόκειται για μια ηλεκτρονική μπάντα από την Αμερική η οποία φτιάχνει μουσικές που μπορούν ν’ ακουστούν από την Ελλάδα και την Βουλγαρία μέχρι το Παρίσι και την Νέα Υόρκη. O Brandon Bethancourt, έχοντας περάσει έναν ολόκληρο χειμώνα στην Αλάσκα, παρέα με ενα laptop, αποφάσισε να κάνει την εμπειρία του μουσική, φτιάχνοντας έναν δίσκο multiculti, με μουσικές από τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη ανακατεμένες με σύγχρονα ακούσματα. Ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτής της δουλειάς είναι το απίστευτο Staring at the sun.

Aυτό το τραγούδι είναι σα να μην έχει αρχή και τέλος. Ξεκινάει, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι παίζει πολύ πριν εσύ πατήσεις το play και σε αφήσει να γίνεις μέρος του. Η μελωδία του είναι από αυτές που αν τις ακούσεις μια φορά, δύσκολα την ξεχνάς. Είναι κι αυτό το μουρμουρητό από το βάθος που κάτι σου λέει… Και εκεί που πας κάτι να πιάσεις, η μουσική δυναμώνει και σε παίρνει μαζί της. Η φωνή του Brandon λες και απέχει λίγο από το να γίνει κλάμα. Ευτυχώς, μετά από λίγο τα λόγια δίνουν την θέση τους στην απίστευτη μουσική του βιολιού και του μπιτ… δεν υπάρχει περίπτωση να σ’αφήσει ασυγκίνητο αυτό το άκουσμα. Μοιάζει σαν τις μουσικές του Yann Tiersen, που σε κάνουν να θες να κλαις από χαρά. Αλλά εδώ η «δουλειά» μυρίζει Βαλκάνια. Το καταλαβαίνεις άλλωστε από τον χαρακτηριστικό ήχο της τρομπέτας, έναν ήχο πολύ Goran Bregovic. Οχι, δεν θυμίζει πανηγύρι, ίσα ισα. Έχει αυτό το χαρακτηριστικό των βαλκάνιων, που το γέλιο και το δάκρυ απέχουν όσο η μια νότα με την άλλη. Έτσι κι εδώ, δεν σου πάει να γελάσεις, αλλά σε γεμίζει και μ’ενα παράξενο συναίσθημα. Όπως και να’χει, πιστεύω οτι είναι ένα από τα πιο ωραία και παράξενα κομμάτια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό. Για να μην σχολιάσω το φοβερό εξώφυλλο του δίσκου. Και αν και είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε μερικές μέρες θα βρω το επόμενο «ωραιότερο κομμάτι που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό», αυτό εδώ έχει κερδίσει μια θέση στα τοπ.

Young Galaxy – Swing your heartache | Young Galaxy

Είναι απίστευτο το σε πόσο απίθανα μέρη – όπου μέρη, βάλε cd – μπορείς να βρεις φοβερά κομμάτια. Αυτό το… μέρος, το πήρα από ένα μηνιαίο περιοδικό μόνο και μόνο γιατί η επιμέλεια είναι του φοβερού Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, ο οποίος κυκλοφορεί μερικές από τις πιο ψαγμένες συλλογές. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’την αρχή.

Oι Young Galaxy, ξεκίνησαν σαν ντουέτο από τον Καναδά το 2005 για να καταλήξουν μετά από 2 χρόνια με 5 μέλη. To 2007 κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους άλμπουμ, με πρώτο track και single το Swing your heartache. Mου τράβηξε αμέσως την προσοχή γιατί μου θύμισε κάτι από τις μουσικές που με στοιχειώνουν κατά καιρούς. Μετά ήρθε η φωνή του Stephen Ramsay, που μοιάζει με εκείνη του Pollard Berrier των Archives, στο πιο γεμάτο της και που χτυπάει κατευεθείαν κέντρο. Η μελωδία, αν και ξεκινάει φωνάζοντας «μελαγχολία» από χιλιόμετρα, όσο προχωράει προς το ρεφρέν ανεβαίνει, για να σε πιάσει αδιάβαστο, και παρόλο που κάνει λίγο άσχετο με αυτό που έχεις ακούσει νωρίτερα, η μελαγχολία συνεχίζεται και μετά το ρεφρέν, για να σε βάλει στον ίσιο δρόμο.

Το πιο δυνατό σημείο όμως του κομματιού, πιστεύω είναι οι στίχοι. Δεν είναι ερωτικό κομμάτι, αν και θα μπορούσε, κανείς δεν εχει χωρίσει κανέναν και ούτε πρόκειται.. Είναι από αυτά τα τραγούδια που μιλάνε για τον έρωτα και την ζωή, αλλά μ’ ενα ψαγμένο και λίγο ασυνήθιστο τρόπο και στίχους όπως αυτόν: we have learned that hope does not come cheap/we all must sacrifice in the name of our beliefs. Το δε σημείο που τραγουδάει ένα κατεβατό λόγια, είναι όλα τα λεφτά. Και όπως τα λεει και αυτά που λέει. Σοφά. Και για να μην ψάχνεις, στα’χω εδώ: there’s something that you should know / getting older doesn’t always mean you grow / turning from the shadows following behind you / to stare at the sun can easily blind you / the only way to learn, you’re not afraid to die / could very well involve risking your life / despite the contradictions that these worlds imply, you’ve got to live on, live on, live on. Στα συν του κομματιού και η διάρκειά του, 6 ολόκληρα λεπτά. Αν και το να σου θυμίζουν το πόσο αληθινή μπορεί να γίνει η ζωή είναι λίγο σπάσιμο, όταν γίνεται με τέτοια κομμάτια, χαλάλι.

Υ.Γ. Αν σ’αρέσει κάποιο απ’τα τραγούδια εδώ, μπορείς πάντα ν’ αφήσεις ένα σχόλιο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά στο τέλος θα νομίζω πως τις μουσικές τις διαβάζουν φαντάσματα !

Τhe Orange lights – Let the love back in | Life is still beautiful

5μελής μπάντα εκ Βρετανίας, οι Orange light τράβηξαν την προσοχή μου με αυτό το – για αρκετούς απ’ ότι διαβάζω!- πολύ μελό και καθόλου άξιου λόγου τραγουδάκι. Οι ίδιοι περιγράφουν τον εαυτό τους, «as epic, widescreen guitar soul». Κοινώς: παραγωγοι τους είναι ο Ken Nelson, συνεργάτης των Coldplay και ο Chris Potter, που έχει δουλέψει με τον Richard Ashcroft, των Verve. Οπότε έχεις μια πρώτη ιδεά για το ύφος της μουσικής. Δεν έχω διαβάσει και τις καλύτερες των κριτικών για το συγκεκριμένο συγκρότημα, που ως επι των πλείστων θα μπορούσαν να συνοψιστούν στο «been there, heard that».

So what?

Το let the love back in, προσωπικά το λατρεύω. Και όχι, δεν είναι άλλη μια μπαλάντα που αυτός αναρωτιέται γιατί τον άφησε αυτή. Το κομμάτι μιλάει για την αγάπη που μπορεί να κάνει την διαφορά στην ζωή των ανθρώπων – όσο ονειροπόλο και ρομαντικό ακούγεται αυτό. «Give me the sunshine, instead of the rain/All that I want is to be happy again». Η φωνή του Jason Hurt είναι τόσο ζεστή, τόσο ανθρώπινη, που κάθε φορά που μπαίνει στο ρεφρέν με αυτό το «we gotta leeeeeeeet….», ανατριχιάζω. Kαι ενώ μουσικά το κομμάτι δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, βασίζεται περισσότερο στις κιθάρες, η μελωδία του είναι σχεδόν εθιστική, με τους στίχους να συμπληρώνουν το κομμάτι ιδανικά. «Why does it have to be so hard?/How did you and me get where we are?» Άσε που διαρκεί 5 ολόκληρα λεπτά. Και τώρα που το γνώρισες, δεν έχεις παρά να κάνεις πράξη τον τίτλο του…

Moby – I’m in love | Last Night

Όταν ακούς το όνομα Μoby, τι σου έρχεται στο μυαλό; Why does my heart, we’re all made of stars, kaleidoscopic mind, άντε και στο τσακίρ κέφι Lift me up και extreme ways. Προσωπικά, πάντα τον είχα στο μυαλό μου σαν έναν καλλιτέχνη που είναι ικανός να φτιάχνει πολύ ωραιές μουσικές, γεμάτες αισθήματα που μπορούσε όμως κάλλιστα να σε ξεσηκώσει με προσεγμένα «μπιτάκια» και έξυπνα χιτς – όπως το φοβερό Slipping away, με την Mylene Farmer. Πριν λίγες μέρες, κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος του, με τίτλο Last Night, o oποίος είναι τόσο «άσχετος» όσο και το περιεχόμενό του. Ένα περιεχόμενο πολύ περίεργο.

Οι μελωδίες του είναι εδώ, χωρίς αμφιβολία. Αλλά κρύβονται πίσω από ηλεκτρονικούς ήχους που ξενίζουν αρκετά, τουλάχιστον στο πρώτο άκουσμα. Δεν είναι ακριβώς dance, είναι ένα πείραμα μεταξύ πειραγμένης, disco μουσικής, δείγματα ηλεκτρονικής – καθόλου παράξενο, αφού πίσω από την παραγωγή κρύβεται ο Dan Grech, που έχει συνεργαστεί με τους Radiohead και τους Scissors sisters – και των μελωδιών στις οποίες μας έχει συνηθίσει ο Μoby. Στίχοι που επαλαμβάνονται, λούπες που παίζουν ξανά και ξανά, φτιάχνουν τραγούδια όπως το I love to move in here και το 257.zero που αν δεν έχεις την υπομονή να τα ακούσεις ολόκληρα μάλλον θα τα αλλάξεις στα πρώτα δευτερόλεπτα. Και είναι κρίμα, γιατί ειδικά το 257.zero ενώ ξεκινάει περίεργα, συνεχίζει σε ένα απίστευτα μελωδικά μπιτάτο – αν γίνεται κάτι τέτοιο – κομμάτι.Tα γυναικεία φωνητικά επικρατούν στα περισσότερα κομμάτια θυμίζοντας κάτι από τις καλές μέρες του 18.

Και κοίτα να δεις τι έπαθα τώρα. Ενώ ξεκίνησα με το σκεπτικό να ψιλοθάψω αυτό το δισκάκι για την στροφή του δημιουργού σε τόσο παράξενους ήχους, έχω μείνει τα τελευταία λεπτά να ξανα ακούω τα κομμάτια και να ανακαλύπτω ένα cd που κινείται άνετα από τον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής σε αυτόν της ιδιαίτερης dance και απο εκεί να περνάει σε μελωδικά χωράφια με απίστευτη ευκολία. Είναι σαν να ακούς Moby και Hiroshi Watanabe μαζί! Προσωπικά ξεχωρίζω τα 257.zero, disco lies, I’m in love , mothers of the night και sweet apocalypse, το οποίο και αποτελεί την έκπληξη του δίσκου.

Madonna – Miles away | Hard candy

Εντάξει, το δέχομαι… κάποιοι μεγάλοι καλλιτέχνες φτάνουν σε ένα σημείο που λες, τι άλλο να κάνουν πια, και δέχεσαι το όποιο αποτέλεσμα έχουν να σου προσφέρουν. Καλό ή κακό. Στην περίπτωση του νέου cd της Madonna, Hard Candy ισχύει το δεύτερο. Ήμουν πολύ περίεργος για το ποιον δρόμο θα διάλεγε αυτή τη φορά: είχε σοβαρέψει την εποχή του Frozen, βρήκε τον καλό εαυτό της στο Music, τον κράτησε στο American Life, μας έκανε να χτυπίομαστε με τις εξομολογήσεις της στα dance floors. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να δώσει αυτή την φορά, αλλά ήταν ανάγκη να δώσει αυτό; Από το ανεκδιήγητο εξώφυλλο μέχρι τα τραγούδια, θυμίζει 25χρονη, ανερχόμενη που ψάχνει απεγνωσμένα χιτάκια για να την παίζουν τα ραδιόφωνα. ΟΚ, δε λέω, καλό το Candy shop, ακόμα καλύτερο το 4 minutes, αλλά πόσο να κρατήσεις τα μπίτια; Πρέπει να πεις και κάτι με την μουσική σου. Και με τους αυλικούς που διάλεξε η βασίλισσα της ποπ, τα έκανε θάλασσα. Αδιάφορα κομμάτια παίζουν το ένα μετά το άλλο, ανέραστα, χωρίς ίχνος έμπνευσης ή δυνατότητας να σε κάνουν να νιώσεις κάτι, έστω κι αν αυτό είναι να σηκωθείς και να χορέψεις.

Φωτεινή εξαίρεση σε αυτό το δίσκο, το Miles Away. Κι αυτό όχι γιατί έχει ωραία μουσική ή διαφορετική, αλλά γιατί χωρίς να προσπαθεί πολύ με τα τρελά κόλπα και μπίτια του Timbaland – με εξαίρεση ίσως την γέφυρα- είναι ένα κομμάτι με ωραία μελωδία, που ταιριάζει πολύ στη φωνή της και θυμίζει κάτι από τις παλιές, καλές μέρες. Τα υπόλοιπα κομμάτια σου δίνουν την εντύπωση ότι γράφτηκαν με την μέθοδο copy paste, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αυτό εδώ, δεν ξέρω πως τη γλύτωσε αλλά χαίρομαι που κατάφερε να μπει στο cd, το οποίο και φυσικά θα σκαρφαλώσει στο νο.1. Αν το αξίζει; Έχει καμία σημασία;..
Darren Hayes – Unlovable | The tension and the spark

Τον Darren Hayes τον ξέρεις. Είναι ο νεαρός που ισχυρίζεται, «love can fly you to the moon and back» – ή αλλιώς το έτερο ήμισυ των άλλοτε Savage Garden. O Aυστραλός τραγουδιστής/τραγουδοποιός, αφού έκανε μία – απαραίτητη;- στάση σε πιο ποπανάλαφρα μονοπάτια με το πρώτο του σόλο δίσκο Spin, κυκλοφόρησε, πριν σχεδόν 4 χρόνια, τον καλύτερο δίσκο της μεχρι τώρα καριέρας του. Ναι, καλύτερος και από το τελευταίο του This delicate thing we’ve made. Το The tension and the spark είναι ένα άλμπουμ που δεν θα περίμενες από κάποιον που σου έχει τραγουδήσει το hardcore «Βreak me, shake me» και το μελό Insatiable. Είναι πιο «σκοτεινό», πιο dance με την όχι εμπορική έννοια του όρου και πιο ηλεκτρονικό. ‘Εχει τα πάντα – γοητευτικές μπαλάντες (Dublin sky), έξυπνα ποπάκια (Popular), παράξενους συνδυασμούς «μεταλλικών» ήχων με πιάνο και γλυκά φωνητικά (Feel). Kαι πάντα με στίχους που τσακίζουν κόκκαλα, είτε αυτοί είναι ρομαντικά όμορφοι είτε αληθινά σκληροί.

Το Unlovable μου έκανε εντύπωση από την πρώτη φορά που το άκουσα. Αφενός από την ιδιαιτερότητα της ταχύτητας που περισσότερο μιλάει παρά τραγουδάει τα λόγια και αφετέρου με το πόσο πραγματικά είναι και με το πόσο μπορεί να εκφράζουν όσους περνάνε κάποιο μεγάλο διάστημα μοναξιάς ή ακόμα και έναν χωρισμό. «Are my lips unkissable/Are my eyes unlookable/Is my skin untouchable/Am I unlovable«. Ο καταιγισμός αμείλικτων ερωτήσεων συνεχίζεται με μια διήγηση που ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου την ιστορία δύο ανθρώπων, με μόνη μουσική παρουσία ένα ηλεκτρονικό ήχο που επαναλαμβάνεται. Και αυτό το μουσικό μοτίβο συνεχίζεται σε όλο το κομμάτι.

Δεν μπορώ να πω ότι το Unlovable έχει ωραία μουσική, ή ωραία μελωδία. Αλλά ο ήχος του συνοδεύει τέλεια μερικούς από τους πιο ‘σκληρούς’ στίχους που έχω ακούσει σε τραγούδι – αν περιείχαν και το fuck, τότε θα κόντραρε επάξια αυτό των Archive. Το παιχνίδι του Hayes με τα αντίθετα των λέξεων είναι εξαιρετικό. «Is my sex undoable/Are my words unlistenable/Am I undesirable/ Am I unlovable«. Δεν ξέρω τι εύχομαι περισσότερο, να μην αναγκαστώ ποτέ να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις, ή να μην βρεθώ στην θέση εκείνου που τις κάνει;

Yoav – There is nobody – Strange and Charmed

Τον αξιόλογο κ. Yoav μου τον σύστησε ένα βράδυ ο Ethan, με το εκπληκτικό κομματάκι Club Thing – το οποίο χαίρομαι απίστευτα που δεν έχει γίνει σούπα στα ραδιόφωνα. Είναι από τα πιο πραγματικά σέξυ κομμάτια που έχω ακούσει, χωρίς να αναφέρει την λέξη σεξ, ούτε καν παράγωγά της – ακούς Justin? Το εν λόγω κομματάκι λοιπόν με έκανε να αναζητήσω το άλμπουμ από το οποίο προέρχεται και έτσι έπεσα πάνω στο Strange & Charmed, την καλύτερη εναλλακτική dance πρόταση που υπάρχει αυτή τη στιγμή εκεί έξω.

Δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι σε αυτό τον δίσκο που να σε αφήνει αδιάφορο. Μα ούτε ένα. Από το εναρκτήριο Adore Adore με την φοβερή εισαγωγή από κοφτές νότες που κορυφώνεται ακριβώς στο 1’00 και τους στίχους-πρόκληση « A star is born, you start to fall/Down on your knees/And adore me» μέχρι το αποχαιρετιστήριο Where is my mind, αποκλείεται να μην βρεις κάτι στις μελωδίες και τα λόγια του Yoav που να τραβήξουν την προσοχή σου. Προσωπικά, αυτό συνέβη από την πρώτη κιόλας φορά με το There is nobody.

Τι να πω γι’ αυτό το τραγούδι. Από το πρώτο δευτερόλεπτο, σε αρπάζει με λόγια που βγαίνουν με μια ανάσα και μ’ αυτή τη κιθάρα να βουίζει στ’ αυτιά σου και σε τραβάει μαζί του στον κόσμο του. Έχεις την αίσθηση ότι σε τραβάει μαζί του στην καταστροφή κι εκεί που παλεύεις να βρεις ανάσα, ακούς την μουσική ν’αλλάζει, να γίνεται πιο απαλή, πιο μελωδική μ’ έναν τρόπο που δεν πίστευες ότι γίνεται. Kαι αναπνέεις. Φυσικά αυτό κρατάει για λίγο, γιατί η φωτιά που έχει μέσα του καίει ακόμα, «Ι didn’t notice the fire still burning down deep«. H κιθάρα εξακολουθεί να βαράει αδιάκοπα και το beat που έρχεται από κάπου στο βάθος σε ξεσηκώνει, καθώς η φωνή του γίνεται πιο απαλή. «Τhere is nobody», επαναλαμβάνει προς το τέλος του τραγουδιού, ένα τραγούδι που μπορεί να μην ακούσεις σε κανένα club, αλλά σε βάζει σε μια απίστευτη ατμόσφαιρα και σε περνάει από το σκοτάδι στο φως σε μόλις 3 λεπτά.

Σ.Σ. η εκδοση στο βιντεάκι αδικεί το κομμάτι. Άκου την κανονική εκτέλεση από το cd ή από το myspace του.

Dan Wilson – Breathless | Free Life

Άλλη μια μέρα στη δουλειά. Χαρτιά πάνε κι έρχονται, διάσπαρτα πάνω στο γραφείο, τηλέφωνα να χτυπάνε και κάπου στο βάθος η μουσική ν’ακούγεταιαπό το ραδιόφωνο. Σε ανύποπτη στιγμή κι ένω τα τηλέφωνα έχουν σωπάσει, ακούω από το ράδιο σκόρπιες λέξεις και προτάσεις που για κάποιο ανεξήγητο λόγο τραβάνε την προσοχή μου: «breathless», «feels just like you took the air out of the room with you». Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και τις επόμενες μέρες, αναγνωρίζοντας κάθε φορά το κομμάτι απ’αυτούς τους στίχους. Όταν πια έχει γίνει κόλλημα, αποφασίζω να το ψάξω και ανακαλύπτω επιτέλους τον κ. Χωρίς Ανάσα. Είναι ο Dan Wilson, των Semisonic με το επίσης αγαπημένο και εθιστικό Secret Smile. Στο «Breathless» όμως του Simple Life δε χωράνε χαμόγελα.

Από τα ασυνήθιστα πρώτα λόγια «I’m hunting shadows in the dark/And steaming jungles of the world» έχεις την εντύπωση ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτό τον τύπο. Μέχρι που ακούς το ρεφρέν και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για άλλο ένα love song. Σωστά; Λάθος. To «Breathless» δεν είναι το τυπικό μελό τραγουδάκι αγάπης. Εδώ η αγάπη κάνει τα πράγματα δύσκολα, δυσβάσταχτα, σχεδόν επώδυνα. «And I’ve been dreaming of revenge/To make you love me more than even you can try.» Και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι λένε οι στίχοι έρχεται η μουσική, εκεί κάπου μετά το 2ο ρεφρέν και σ’αφήνει μαλάκα γιατί σου δείχνει με τον καλύτερο τρόπο τον θυμό που νιώθεις όταν χάνεις κάτι – ηλεκτρική κιθάρα – και την θλίψη που το χάνεις – βιολί. Από ‘κει και μετά απλά παραδίδεσαι στην μελαγχολική φωνή του κ. Wilson, που μετά από 3+ λεπτά εξακολουθεί να είναι χωρίς ανάσα.

Adele – Hometown Glory | 19

Κάπου έχει πάρει το μάτι σου το όνομα αυτής της μικρής. Ίσως και να έχεις ακούσει το χιτάκι της στα ράδια, αυτό που κυνηγάει πεζοδρόμια. Προσωπικά, την έμαθα από μια φωτογραφία στο «Κ» και 2-3 γραμμές κειμένου με τα καλύτερα λόγια. «Η επόμενη Amy Winehouse», «η νέα soul φωνή της Βρετανίας» και άλλοι μεγάλοι τίτλοι συνοδεύουν την 19χρονη Adele Lane Blue Atkins. Δε ξέρω αν ισχύουν ή όχι – λίγο με νοιάζει. Αυτό που έχει σημασία για ‘μένα είναι αυτά που νιώθω όταν ακούω το καλύτερο και ευτυχώς ακόμα σχετικά άγνωστο κομμάτι του δίσκου της.

Το Hometown Glory είναι η περίτρανη απόδειξη του τι μπορεί να κάνεις με ένα πιάνο και μια καλή φωνή. Θαύματα! Με μια μελωδία που σε αρπάζει με τον ρυθμό της, έχοντας όμως την ευγένεια να σε κρατάει μαλακά, μουσική βγαλμένη θαρρείς από κινηματογραφική ταινία, το Hometown Glory είναι από τα ωραιότερα τραγούδια που έχω ακούσει τελευταία. Μην αρκεστείς στο βιντεάκι, το κομμάτι είναι 4:30 ολόκληρα λεπτά, με μια εισαγωγή απίστευτη. Θέλω να το έχω στο repeat για να την ακούω να τραγουδά, φέρνοντας στο μυαλό τις συννεφιασμένες γειτονιές του Λονδίνου, με την Adele να περιπλανιέται και να τραγουδά «the people I’ve met/are the wonders of my world».