Ζηλεύω

Home from home: de Villeneuve looked after Posen while he was living in London; he is now returning the favour in New York

Σήμερα το πρωί ξύπνησα ευδιάθετος: κοιμήθηκα λίγο παραπάνω, είναι η πρώτη μέρα από ένα 2μερο ρεπό, δε νομίζω οτι θα φορέσω κάτι άλλο πέρα απ’τις πυτζάμες μου… Ανοίγω τον υπολογιστή και παίρνω στα χέρια μου το The New Review, το κυριακάτικο ένθετο του The Independent. Το ξεφυλλίζω ανάποδα και σταματώ στην πρώτη σελίδα, όπου βλέπω την παραπάνω φωτογραφία  και με μεγάλα γράμματα δύο ονόματα: Poppy de Villeneuve & Zac Posen. Στα επόμενα 3 λεπτά διαβάζω το άρθρο για τους δυο νεαρούς καλλιτέχνες, το πως γνωρίστηκαν, πως εξελίχθηκε ο καθένας στον τομέα του, τι έχουν κάνει. Γραμμή με τη γραμμή ένιωθα μέσα μου να μεγαλώνει μια απροσδιόριστη στεναχώρια, που έπαιρνε την θέση της καλής διάθεσης με την οποία ξύπνησα. «He wasn’t happy in his apartment, so he’d stay at my place all the time. It was a big, crumbling house on Portobello Road owned by an eccentric old hippy and it was always full of people so it was a very fun, quite mad time«.  Νομίζω το’χω ξαναπεί, όταν βλέπω/ακούω/διαβάζω όλα αυτά που κατά βάθος ξέρω ότι θα ήθελα να ζω, αισθάνομαι περίεργα.. σαν ένα κενό που όσο περνάνε τα χρόνια δεν λέει να γεμίσει. Ζηλεύω απίστευτα τους ανθρώπους που έχουν πάνω από το κεφάλι τους ένα αστέρι. «I’m not surprised by Zac’s success at all, as he has always been so focused, but I am surprised by how well he has dealt with it. Being famous in your twenties is not easy». Ίσως να φταίει το ότι βρίσκομαι σε μια φάση που λέξεις όπως ‘τα επαγγελματικά’ και ‘καριέρα’ έχουν αρχίσει να με απασχολούν ιδιαίτερα.

Πως το σκέφτομαι: είμαι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να έχω μια κανονική δουλειά, κατά προτίμηση μια θέση στό δημιουργικό ενός ad agency, ή design studio. Θα έπρεπε να αντλώ ικανοποίηση από αυτή τη δουλειά, στο κάτω κάτω είναι αυτό που μ’αρέσει να κάνω και τα χρήματα θα ήταν αρκετά για να τα βγάζω πέρα χωρίς προβλήματα.

Πως είναι: στα 27 μου (δε μπορώ να πω ακόμα 28, με τρομάζει) σπουδάζω ακόμα. Χωρίς ιδιαίτερες design αξιώσεις προσπαθώ να σταθώ ανάμεσα σε άλλα 179, μικρότερης ηλικίας αλλά μεγαλύτερου ταλέντου άτομα. Δουλεύω σε ένα λιβανέζικο take away και το μόνο που αντλώ απ’τη δουλειά μου είναι κουρασμένα πόδια και πιασμένη μέση. Τα χρήματα είναι αρκετά για να τα βγάζω πέρα, αλλά τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν.

Και μετά βλέπω αυτό: «Zac Posen, 28, is a fashion designer who shows at New York Fashion Week. He founded his eponymous label at 21; his clothing is a firm favourite with stars such as Gwyneth Paltrow, Natalie Portman and Lucy Liu. He lives in New York«. Μη κολλήσεις στα ονόματα, εγώ σταμάτησα να διαβάζω στον αριθμό 21. Στα 18 του μπήκε στο Saint Martins, 3 χρόνια μετά το V&A αγοράζει την δουλειά του και χωρίς καν να τελειώσει την σχολή, επιστρέφει στην Νέα Υόρκη και ιδρύει το label Zac Posen. Ήταν 21 χρόνων. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη: εγώ στα 21 μου ήμουν σε μια σχολή που μισούσα, χάζευα online τα μαθήματα στις art and design σχολές και έκλαιγα όταν διάβαζα για την εξεταστική. ΟΚ, θα μου πεις, so what?.. απλά με πιάνει ένα κάτι όταν ακούω τέτοιες ιστορίες, γιατί ζω σε μια πόλη που γίνονται τόσα πράγματα και νιώθω ότι εγώ είμαι στην απ’ έξω. Που είναι όλοι αυτοί οι ενδιαφέροντες άνρθωποι που έχουν όνειρα, που κάνουν πράγματα, που θα μπορούσαν με τα λόγια και τις πράξεις τους να με ταρακουνήσουν και να με βγάλουν απ’ αυτή την παθητική κατάσταση; Θα μου πεις, αν περιμένεις απ’τους άλλους να τα κάνουν όλα αυτά… Η tutor μου, στο repot του πρωτου tutorial μεταξύ άλλων, έγραψε και αυτό: have to get connected. Το παλεύω Cath, το παλεύω…

Υ.Γ.: Και για την ιστορία, η Poppy de Villeneuve είναι φωτογράφος και έχει δουλέψει για εκδόσεις όπως η Vogue, το βρετανικό Esquire και το Dazed & Confused. Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρο το άρθρο στο site της εφημερίδας.

~ από writersblokc στο 19 Μαΐου, 2009.